هفتاد سال پیش در کشور ما مدیریت امور به این ترتیب بود که «آینده» از چند روز، چند ساعت و یا چند ماه بیشتر تجاوز نمی‌کرد، یعنی دولت‌های آن زمان حداکثر بُعد آینده‌شان روز، ماه یا سال بود و طبیعی است که در چنین شرایطی می‌توان ادعا کرد که آینده‌ای در دستور کار نبود و علت آن هم یکی عقب‌ماندگی نظام فئودالی حکومتی بود و دومی ناتوانی افرادی که مسؤولیت مدیریت امور را بر عهده داشتند.